Ukończył Państwowe Liceum Sztuk Plastycznych w Zamościu, następnie studiował na uniwersytetach w Lublinie, Poznaniu i Wrocławiu. Debiutował w 1980 roku w miesięczniku „Odra”. W latach 1991 – 1999 współtworzył w Radiu Lublin poetycką audycję dla dzieci „Jasiek”. Stale współpracuje z „Przekrojem”, Tygodnikiem Idei „Europa”, „Zeszytami Literackimi”, Kwartalnikiem Literackim „Kresy” i radiową Dwójką.
Twórca, autor i aktor utworzonej w 2003 roku Jednoosobowej Trupy Walizkowej „Teatrzyk jak się patrzy”. Tłumacz wierszy poetów rosyjskich. Jest autorem piosenek teatralnych, kabaretowych i popularnych. Jego piosenki dla dzieci ukazały się na płycie Przyjaciół Piotrusia Pana „Nibylandia”.

Poetka i animatorka kultury. Od lat związana ze stołecznymi instytucjami kultury, zarówno publicznymi jak i trzeciego sektora. Zdarzało jej się bywać również redaktorką (na przykład kwartalnika „Cwiszn”), dramaturżką i autorką tekstów piosenek. Współtworzyła płytę „Czarny war” zespołu Pochwalone i Projekt Tajny Detektyw.
Wydała „nice” uhonorowane Wrocławską Nagrodą Poetycką Silesius w kategorii książka roku 2015 i nominowane do Nagrody Literackiej Gdynia oraz trzy książki z wierszami, w tym „same same” – nominowane do Wrocławskiej Nagrody Poetyckiej Silesius w kategorii książka roku 2012.

Publikował w Polityce, Lesie Polskim, Twórczości. Nominowany do Nagrody Literackiej Gdynia 2014 w kategorii eseistyka za ksiażkę „Jakuck. Słownik miejsca”. Laureat Wrocławskiej Nagrody Poetyckiej Silesius 2015 w kategorii debiut roku za „Naukę o ptakach”. Za ten tom był również nominowany do Nagrody Literackiej Nike 2015 oraz do nagrody w XI Ogólnopolskim Konkursie Literackim „Złoty Środek Poezji” 2015 na najlepszą debiutancka książkę poetycką roku 2014. Za reportaż „Droga 816” nominowany do Nagrody Literackiej Prezydenta Miasta Białegostoku im. Wiesława Kazaneckiego za najlepszą książkę 2015, do Nagrody im. Ryszarda Kapuścińskiego 2015 w kategorii Reportaż Literacki, do Nagrody Literackiej m.st. Warszawy 2016 w kategorii proza oraz do Nagrody Literackiej Gdynia 2016 w kategorii esej.

Pedagog, profesor Akademii Teatralnej im. Aleksandra Zelwerowicza w Warszawie. Debiutowała w 1960 roku w Teatrze Groteska w Krakowie. Od 1961 roku należała do zespołu Teatru 13 Rzędów w Opolu, przekształconego później w Teatr Laboratorium we Wrocławiu prowadzony przez Jerzego Grotowskiego. Pracowała z wieloma wybitnymi reżyserami teatralnymi, oraz filmowymi. Obecnie można ją zobaczyć w Teatrze Współczesnym w spektaklu „Mimo wszystko” Johna Murrella w reżyserii Waldemara Śmigasiewicza. W Teatrze Dramatycznym gościnnie gra w „Szczęśliwych dniach” Samuela Becketta w reżyserii Antoniego Libery, a w Teatrze Rozmaitości w „Aniołach w Ameryce” Tonyʼego Kushnera w reżyserii Krzysztofa Warlikowskiego. W roku 2014 opublikowana została książka „Pytania, które się nie kończą” autorstwa Mai Komorowskiej i Tadeusza Sobolewskiego.

W 1955 ukończyła Wydział Aktorski Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej w Krakowie. 26 listopada tego roku zadebiutowała w krakowskim Teatrze Młodego Widza w widowisku Ballady i romanse, według Adama Mickiewicza, w reżyserii Haliny Gallowej. Była aktorką w Teatrze Młodego Widza w Krakowie i Teatrze im. Juliusza Osterwy w Lublinie.
Występowała na deskach teatrów warszawskich: Ateneum, Powszechnego i Narodowego. Od 1986 związana jest z Teatrem Współczesnym w Warszawie. W 1959 zaczęła współpracę z Teatrem Telewizji, w którym zagrała kilkadziesiąt ról. W 1990 wydała książkę „Zatrzymać czas”. 22 grudnia 2008 odebrała Złoty Medal „Zasłużony Kulturze Gloria Artis”.

Absolwent Wydziału Filozofii i Socjologii Uniwersytetu Warszawskiego. 
W latach 1993 – 1996 pracował w Radiu Kolor. W latach 1996 – 2000 był reporterem Radia Zet. Współtworzył Radio PiN. W 2013 roku ukazała się jego debiutancka powieść „Szkło”. W 2014 roku opublikował (wraz z Michałem Wójcikiem) książkę „Made in Poland” – wywiad rzekę – historię Stanisława Likiernika, żołnierza Kedywu AK, pierwowzoru literackiej postaci „Kolumba” z książki „Kolumbowie.Rocznik 20ty” Romana Bratnego. W tym samym roku ukazała się jego powieść sensacyjna „Lawirynt”. W 2016 ukazały się książki: „Ptaki Drapieżne” oraz „Ostatni” o ostatnim żyjącym cichociemnym – Aleksandrze Tarnawskim. Publikował min. w miesięczniku „Press”, miesięczniku „Więź”, pod pseudonimem Burski publikował artykuły podróżnicze w miesięczniku „Voyage” i Harper’s Bazaar.

Wydała cztery tomy poetyckie: Somnambóle fantomowe (Kraków 2003), Zagniazdowniki/Gniazdowniki (Kraków 2007, nominacja do Nagrody Literackiej Gdynia), Wylinki (Wrocław 2010) oraz intima thule (Wrocław 2015, nominacje do Nagrody Literackiej m.st. Warszawa i Silesiusa), a także dwie książki eseistyczne: Stratygrafie (Wrocław 2010, nagroda Warszawska Premiera Literacka) i Powlekać rosnące (Wrocław 2013). Redaktorka m.in. książek: Solistki. Antologia poezji kobiet (1989–2009) (Warszawa 2009, razem z Marią Cyranowicz i Justyną Radczyńską) oraz Warkoczami. Antologia nowej poezji (Warszawa 2016, wraz z Beatą Gulą i Sylwią Głuszak). Pisuje również wiersze dla dzieci. Współprowadzi seminarium o literaturze kobiet Wspólny Pokój.

Autor sześciu powieści, m.in. „Inna dusza”, „Szczęśliwa ziemia”, „Tracę ciepło”. W roku 2016 otrzymał Paszport „Polityki”. Na antenie TVP Kultura prowadzi program „Dezerterzy”. Autor zbiorów opowiadań „Złe Wybrzeża” (1999), „Szeroki, głęboki”, „Wymalować wszystko” (2002), „Wigilijne psy” (2005) i „Nadchodzi” (2010).

Reporter. Od 1990 roku związany z „Gazetą Wyborczą”. Autor m.in. bestsellerowych książek „Gottland” i „Zrób sobie raj”. Pierwsza z nich zdobyła Europejską Nagrodę Literacką 2009 oraz Nike Czytelników 2007; została także książką roku Warszawskiej Premiery Literackiej. Jego książki wydawane są w trzynastu krajach. Jest także autorem antologii polskiego reportażu po 1989 roku „20. 20 lat nowej Polski w reportażach według Mariusza Szczygła” i dwutomowej antologii polskiego reportażu „100/XX”. Za reportaż „Śliczny i posłuszny” w „Dużym Formacie” otrzymał Nagrodę Andrzeja Woyciechowskiego 2013; Nagrodę Mediator 2013. Dziennikarz Roku 2013 – pierwsze miejsce w konkursie Grand Press. W latach 1995-2001 prowadził pierwszy w historii polskiej telewizji talk-show „Na każdy temat”. Współzałożyciel Instytutu Reportażu wraz z Pawłem Goźlińskim i Wojciechem Tochmanem.

Absolwent PWST im. Solskiego w Krakowie, dyplomant prof. Haliny Gryglaszewskiej.
W czasie studiów – a także po ich zakończeniu – pracował wspólnie z reżyserem Mirosławem Kocurem.
Współpracował z wieloma teatrami, m.in.: Państwowy Teatr w Kielcach, Teatr Polski w Poznaniu, Teatr Ósmego Dnia, Stary Teatr w Krakowie, Teatr im. Kochanowskiego w Opolu, Teatr „STU” w Krakowie, Teatr Studio w Warszawie. Laureat wielu nagród, zdobył m.in.: Grand Prix XI Międzynarodowego Festiwalu Monodramów w Bitoli w Macedonii za pracę jako aktora i reżysera monodramu „Ecce Homo”.

Od początku drogi zawodowej związany jest z Krakowem, jako jedna z czołowych gwiazd tamtejszego Teatru Starego, wieloletni pedagog krakowskiej PWST, a w latach 1984-90, również rektor tej uczelni. Po maturze pracował jako lalkarz i scenograf – najpierw przy Teatrze Ludowym w Nowej Hucie, później – w krakowskim Teatrze Groteska. To właśnie koledzy z „Groteski” namówili go na studia aktorskie w PWST w Krakowie. Ukończył je w 1969 roku, a zaraz potem związał się na krótko z Teatrem Rozmaitości (obecnie Bagatela). Na rok 1969 przypadł również debiut na dużym ekranie, w wojennym filmie Jerzego Passendorfera „Dzień oczyszczenia” oraz pierwsze spotkanie z Kazimierzem Kutzem na planie „Soli ziemi czarnej”. Występował u m.in.: Andrzeja Wajdy, Jerzego Hoffmana, Krzysztofa Kieślowskiego, Filipa Bajona, Andrzeja Żuławskiego.
Wielokrotnie nagradzany i odznaczany, zarówno za pojedyncze dokonania, jak i za całokształt. Otrzymał m.in. pięć nagród Ministra Kultury i Sztuki, w tym nagrodę I stopnia za całokształt dorobku artystycznego w zakresie teatru (1983). Ponadto, został uhonorowany nagrodami: Ministra Obrony Narodowej I stopnia za wybitne kreacje filmowe, telewizyjne i teatralne (1985), Komitetu ds. Radia i Telewizji (1982), miasta Krakowa (1979) i wojewody krakowskiego (1997). W 1981 roku odznaczono go Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, w 1989 – tytułem „Zasłużony dla Kultury Narodowej”, a w 2000 – Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski („za wybitne zasługi w działalności w ruchu studenckim, za osiągnięcia w pracy zawodowej i społecznej z okazji jubileuszu 50-lecia ZSP”). Jest laureatem nagrody Złoty Wawrzyn Grzymały z 1992 roku oraz Honorowego Ludwika za całokształt, przyznanego przez Krakowską Fundację Artystów Teatru w 2001 roku. W 2002 roku otrzymał tytuł „Krakowianina Roku”.

Ukończyła szkołę muzyczną oraz łódzką szkołę filmową. Aktorka Teatru im. S. Jaracza w Łodzi. Jest laureatką „Złotej Maski” – łódzkiej nagrody teatralnej – za najlepszy debiut sezonu 2009/2010. Rozpoznawalność przyniosła jej rola Leny Sajkowskiej w serialu wojennym „Czas honoru”.

Scenarzysta małych form teatralnych (monodramów, etiud), reżyser teatralny. Absolwent PWST w Warszawie., Występował w teatrach: Starym w Krakowie (1968-70), Dramatycznym w Warszawie (1970-73), Powszechnym w Warszawie (1979-86 i od 1992) i od 1986 roku w Studio (1986-92). W latach 2005-07 był dyrektorem artystycznym Teatru Nowego w Łodzi. 
W filmie debiutował jeszcze jako student, w roli Ramzesa XIII w „Faraonie” (1965) Jerzego Kawalerowicza. Występował m.in. u Andrzeja Wajdy, Andrzeja Żuławskiego, Krzysztofa Zanussiego, Andrzeja Kondratiuka, Kazimierza Kutza, Grzegorza Królikiewicza, Witolda Orzechowskiego, Wojciecha Jerzego Hasa, Ryszarda Bugajskiego. Na przełomie lat 80-tych i 90-tych Zelnik wziął udział w kilku polsko – amerykańskich produkcjach, m.in. „And the Violins Stopped Playing” (1988), „Szuler” (1991) Adka Drabińskiego, czy „Gospel According to Harry” (1993) Lecha J. Majewskiego z Viggo Mortensenem. Często użycza swojego głosu jako narrator filmów dokumentalnych i animowanych (m.in. „Muminki”). W 2007 roku został odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski.